یادگاری های دل

همین که می نویسم و        به واژه می کشم تورو

دوباره بارغم می شینه        روی شونه های من

همین که میشکفی مثه      یک گل میونه دفترم

دوباره گرمیه لبات             دوباره گونه های من

همین که میری از دلم        قرار آخرم میشی

دوباره زخم می خورم         دوباره باورم میشی

همیشه کم میارمت         همیشه کم میارمت      نمیشه که نبارمت

همیشه کم میارمت         همیشه کم  میارمت      نمیشه که نبارمت

گریه فقط کار منه            تو اشکاتو حروم نکن

به واژه ای نمیرسی         اینجوری پرس و جوم نکن

فاصله ها مال منن          تو فاصله نگیر ازم

بمون که باورت بشه        گریه نمیشه سیر ازم

همیشه کم میارمت        همیشه کم میارمت       نمیشه که نبارمت

همیشه کم میارمت        همیشه کم میارمت       نمیشه که نبارمت...